எஸ்உஃப்ஜான் ஸ்டீவன்ஸ் ஒருமுறை பென்சில்வேனியாவின் இன்னசென்ஸ் மிஷன் மீதான தனது நீடித்த அன்பை விவரித்தார், பெரிய பாடல்கள், பிராட்வே இசைக்கருவிகள் மற்றும் அனைத்தின் மீதான அவரது பிரமிப்புக்காக, அவர் எப்போதும் “அன்றாட வாழ்க்கையைப் பற்றி கவனமாகக் கவனிக்கும் சிறிய பாடல்களுக்கு” திரும்புவார் என்று விளக்கினார். ஒரு உயர்நிலைப் பள்ளி நாடகத்தில் சந்தித்த பிறகு, இசைக்குழு 1989 ஆம் ஆண்டு முதல் இது போன்ற ஒரு டஜன் ஆல்பங்களை உருவாக்கியுள்ளது, அவை ஒவ்வொன்றும் முன்னணிப் பெண்மணியான கரேன் பெரிஸின் குழந்தைத்தனமான, பிற உலகக் குரல் சார்ந்தவை. இந்த நேர்த்தியான 13வது ஸ்டுடியோ ஆல்பத்தில், சிதறிய இசைக்கருவி மற்றும் மென்மையான கவனம், லோ-ஃபை தயாரிப்பு ஆகியவை இசைக்கு பாதிப்பை ஏற்படுத்தக்கூடிய, தொலைதூரத் தரத்தை அளிக்கிறது, இது பாடகர்-பாடலாசிரியர் கூறுகிறார், “எங்கள் 1970 களின் குழந்தைப் பருவத்தின் அரைகுறையான நினைவுச்சின்ன அழகை மீண்டும் எழுப்ப வேண்டும் ”.
அவரது கணவர் டானின் நுட்பமான கித்தார், மைக் பிட்ஸின் மெதுவாகப் பறிக்கப்பட்ட பாஸ் மற்றும் அவ்வப்போது பியானோ பிரேம் பாடல்கள் வரையறுக்க முடியாத ஏக்கத்துடன், வஷ்டி பன்யனுக்கும் கேலக்ஸி 500 க்கும் இடையில் எங்காவது பிட்ச் செய்யப்பட்டன. இந்த இழையில் ஒரு பசுமையான தெரு, தினசரி பொருட்கள் நினைவுகளுக்கு ஒரு “பக்க வாசல்” போல் செயல்படுகின்றன. இழந்த மக்கள். இலக்கியம் மற்றும் கவிதை மூலம் வார்த்தைகள் கேட்கக்கூடியதாக இருக்கும். தலைப்புப் பாடலில், பாடகர் அன்பானவரின் உடனடி வருகையை “மார்ச், பனித்துளிகள் மற்றும் மாக்னோலியாக்களுடன்” ஒப்பிடுகிறார். ஆரஞ்சு ஆஃப் த வெஸ்டரிங் சன், ஜோனி மிட்செல் வீட்டில் முதல் இரண்டு ஆல்பங்களை பதிவு செய்தபோது லில்லி-வாசனைக் காற்றை நினைவு கூர்ந்தார். மற்ற பாடல் வரிகள் தெளிவாக இல்லை, ஆனால் சில சொற்றொடர்கள் வெளியேறுகின்றன: “நாம் ஒன்றாக நடனமாடுவோம்” அல்லது “என்னை சந்திக்க முடியுமா?” காக்டோ ட்வின்ஸின் எலிசபெத் ஃப்ரேசரைப் போலவே, உணர்வு போதுமானதாக இருக்கும்போது வார்த்தைகள் எப்போதும் புரிந்துகொள்ளக்கூடியதாக இருக்க வேண்டியதில்லை.
